Når ein les romanane til Sigmund Løvåsen, kan dei ved første møte verke som skildringar frå ei anna tid. Nyryddinga (2005) og oppfølgjaren Brakk (2006) handlar om gardsdrift, skogsdrift og odelstematikk. Spanderer ein litt meir tid på tekstane, vil dei nøkternt omtala arbeidsoppgåvene som gradvis viser fram personane, gripe lesaren. Det naturlege, enkle språket har ein rytme. Sigmund Løvåsen, som dei siste åra óg har skrive skodepel, er ein som går sine eigne vegar som diktar.